Bir varmış bir yokmuş… Uçsuz bucaksız gökyüzünde, gece ve gündüzün uyum içinde dans ettiği büyülü bir diyar varmış. Bu diyarda, biri altın ışıklarıyla dünyayı ısıtan Gündüz, diğeri ise gümüş parlaklığıyla huzur getiren Gece adında iki kardeş yaşarmış.
Gündüz, sabahın ilk ışıklarıyla gökyüzüne yükselir, bulutları pembeye boyar, çiçekleri uyandırırmış. Onun gelişiyle kuşlar neşeli melodiler söyler, çocuklar gülümseyerek oyunlar oynarmış. Güneş ışınları yeryüzüne dokununca doğa canlanır, nehirler ışıl ışıl akarmış.
Gece ise sessiz adımlarla gökyüzüne süzülür, yıldızları incelikle serpiştirir, ayı nazikçe ışıldatırmış. Dünya onun huzurlu dokunuşuyla dinginleşir, ateş böcekleri parıldar, baykuşlar tatlı nağmelerle geceyi selamlarmış. Gece, karanlık perdesini çektiğinde herkes tatlı bir uykuya dalar, rüyaların büyülü kapıları aralanırmış.
Gündüz, dünyayı ışığıyla sararken gururla düşünürmüş: “Işığım olmadan dünya nasıl uyanır? Çiçekler nasıl açar, insanlar nasıl neşelenir?”
Ancak Gece içini çekerek üzgün bir şekilde fısıldarmış: “Ben gelince herkes uyuyor… Kimse yıldızların güzelliğini görmüyor. Acaba beni sevmiyorlar mı?”
Bir gün beklenmedik bir olay olmuş. Gündüz ve Gece aynı anda gökyüzüne çıkmış. Güneş bir yanda, ay diğer yanda parlıyormuş. Kuşlar şaşkınlıkla uçmayı unutmuş, çiçekler hangi yöne döneceğini bilemez olmuş. Doğa dengeyi kaybetmiş.
Gündüz, “Benim ışığım varken karanlığa gerek yok!” diye çıkışmış.
Gece, “Ama benim huzurum olmadan kimse dinlenemez, ay ve yıldızlar nasıl parıldar?” diye cevap vermiş.
Tam o sırada, küçücük bir ateş böceği ışıldayan kuyruğuyla aralarına uçmuş ve nazikçe demiş ki:
“Siz ikiniz de bu dünyanın dengesinin bir parçasısınız. Gece olmazsa dünya dinlenemez, Gündüz olmazsa hiçbir şey büyüyemez. Birbirinize ihtiyacınız var.”
Gündüz ve Gece, küçük ateş böceğinin sözlerini düşünmüşler. Sonunda anlamışlar ki, birbirlerini üzmek yerine el ele vererek doğaya yardımcı olmalılarmış. Gündüz nazikçe geri çekilip Gece’ye yer açmış. Gece geldiğinde ay ve yıldızlar parlamış, dünya huzurla uykuya dalmış. Sabah olduğunda Gece, yavaşça vedalaşıp Gündüz’e yer bırakmış. Güneş tekrar doğmuş, kuşlar şarkı söylemiş, çiçekler ışığa dönmüş.
O günden sonra Gündüz ve Gece hiç kavga etmemiş. Her biri sırası geldiğinde gökyüzüne çıkmış, doğanın büyüleyici dengesini korumaya devam etmiş. İnsanlar, farklılıkların bir arada olduğunda dünyayı daha güzel kıldığını anlamış. Eğer hep aydınlık olsaydı, yıldızların büyüsü keşfedilemezdi. Eğer hep karanlık olsaydı, çiçekler hiç açamazdı.
Ve böylece, Gündüz ve Gece’nin dansı gökyüzünde sonsuza dek devam etmiş. Her sabah güneş doğarken ve her gece ay ışıldarken, insanlar bu masalın hiç bitmediğini hatırlamış… 🌞🌙✨
Hikayemiz burada bitiyor. Masal ve Hikayeler kategorisinde yer alan bir sonraki hikayemiz Heidi Masalı içeriğimizi beğeneceğine eminim. Hadi gelin okuyalım. Çocuk Masalları için en iyi hikaye sitesiyiz!
